Daarna komen we langs de laatste witte plekjes van Nederland. De bossen tussen Putten en Zwolle.
De conductrice heeft haar zoontje meegebracht. Hij knipt mijn kaartje. Mijn voordeelpasje is nog niet geldig maar ik kom ermee weg. Bolle wangetjes maken onschuldig en ik wist ook echt nergens van.
Ik snap niet waarom 't Harde een station heeft. Ze waren vast gewoon 'lucky' dat ze op de route zaten. 't Harde heeft naast een Chinees. En een voetbalclub, want daar voetbalde mijn aardrijkskundeleraar, en een kerk want het blijft de 'biblebelt'. En dat was 't Harde wel zo'n beetje.
Als ik nu uit de trein zou springen en zou rennen wordt ik vast doodgeschoten want het uitzicht zegt: 'schietterein levensgevaarlijk'. We hebben daar met scouting wel eens gelopen en ik was als de dood dat we werden neergeschoten. Bram lachte me hartelijk uit, hij zit nu al bijna twee jaar in het leger.
Ik ben blij dat ik mijn iPod bij me heb. Ik geniet van het afgesloten gevoel en van de banjo van Mumford and Sons.
De roze paaltjes voor de OVchipknip doen me denken aan London. Daar had ik een Oystercard, met hetzelfde doel als de mijn OVchipknip alleen dan voor de metro. Hij is prachtig blauw, en ik heb hem nog steeds want hij blijft altijd geldig. Ik stel me voor dat er in putten, door de mannelijke jeugd, vies is gekeken naar de paaltjes vooral om hun kleur. Want roze is voor meisjes of erger nog.. voor homo's. Ik krijg hoofdpijn van zulke gedachten.
Ze bouwen een brug hier. Ik vergeet altijd welke rivier dit is. Op de kade staan met graffiti bespoten treintoestellen. Daar hou ik van. Kunst op een onverwachte plek.
Het kleine zoontje van de conductrice zegt rustig en met pauzes door de speaker:
Dames en heren
Station Zwolle
Eindbestemming
Glimlach.
Wat leuk dat ze dat haar kind laat zeggen. Soms zijn die omroepberichten zo enorm grappig, ik kan vaak mijn lach niet inhouden.
BeantwoordenVerwijderen