Hopeloos.

Ik kan niet tegen perfecte dingen. Een kopje is mooier met een barst, een gezicht is mooier met een litteken. Ik ben bang voor perfecte dingen. Omdat ze te hard schijnen, en alles verdoezelen. Jij bent het enige perfecte ding waar ik tegen kan, maar ik ben zo bang voor je. Zo bang voor ons, angst die ik niet kan gronden. Maar wel kan uiten, in de vorm van kwetsen, richting jou. Onbewust gekwetst, en nu pas de reden gevonden.

Al weet ik niet of de reden juist is. Ik wil hierover praten, discussieren, het liefste met jou. Maar ik weet niet hoe ik het aanpak. Ik snap niet wat ik moet doen. Ik ben de controle kwijt. Dit is vroeg, te vroeg. Ook al gaan we snel dit is te vroeg om de controle kwijt te zijn.

Kan ik nog steeds de puberteit de schuld geven? Ik ben degene die mijn eigen problemen maakt, waarom kan ik ze dan niet oplossen?

bang.

Ik was nog nooit zo bang geweest.
Tranen rolden, over de knuffels die ik had gepakt,
mijn hand trilde meer dan de wasmachine doet.
Ik typte zes keer iets verkeerd,
checkte het drie keer op spellingsfouten.

'ik wil je niet kwijt..'