woensdag 23 juni 2010

Hopeloos.

Ik kan niet tegen perfecte dingen. Een kopje is mooier met een barst, een gezicht is mooier met een litteken. Ik ben bang voor perfecte dingen. Omdat ze te hard schijnen, en alles verdoezelen. Jij bent het enige perfecte ding waar ik tegen kan, maar ik ben zo bang voor je. Zo bang voor ons, angst die ik niet kan gronden. Maar wel kan uiten, in de vorm van kwetsen, richting jou. Onbewust gekwetst, en nu pas de reden gevonden.

Al weet ik niet of de reden juist is. Ik wil hierover praten, discussieren, het liefste met jou. Maar ik weet niet hoe ik het aanpak. Ik snap niet wat ik moet doen. Ik ben de controle kwijt. Dit is vroeg, te vroeg. Ook al gaan we snel dit is te vroeg om de controle kwijt te zijn.

Kan ik nog steeds de puberteit de schuld geven? Ik ben degene die mijn eigen problemen maakt, waarom kan ik ze dan niet oplossen?

maandag 14 juni 2010

bang.

Ik was nog nooit zo bang geweest.
Tranen rolden, over de knuffels die ik had gepakt,
mijn hand trilde meer dan de wasmachine doet.
Ik typte zes keer iets verkeerd,
checkte het drie keer op spellingsfouten.

'ik wil je niet kwijt..'

zondag 23 mei 2010

Stranddag.

De warmte omhelst me constant. Het is een soort air die om me heen hangt. Warmte van de lentezon. Het zand schuurt mijn hoofd, mijn haar en armen. Mijn benen zijn geen melkflessen meer omdat er smeer op zit. Ik ruik naar zomer. Te vroeg naar zomer, omdat het nog maar lente is. Het bier stijgt te snel naar mijn hoofd. De frisdrank te snel naar mijn maag. Maar ik lach, omdat er veel is om te lachen. H. en C. die samen kopje onder gaan en dan zwemmen naar de vaargeul. I.,D. en L. die herinneringen ophalen en grapjes maken. Soms kibbelen ze even. Ik voel me een deel van hun zomergevoel, al deel ik hun herinneringen niet. Muse en Arctic Monkeys uit het mobieltje om de beats van verderop te overstemmen. De wind waait precies op het juiste moment.
Het juiste moment om gelukkig te zijn is nu.

Denkend aan vanmiddag omhelst de warmte me als een oude vriend.


zondag 9 mei 2010

Excuus.

We waren beide onder invloed,
jij van de drank,
ik van jou.

Stoppels.

Ik moet echt iets schrijven over zijn stoppels. Maar het paste niet in mijn gedicht. En ik had geen foto voor mijn Flickr. Dus dit is mijn laatste optie.
Ik moet iets schrijven over zijn stoppels omdat dat al een tijdje in mijn hoofd zit.

Stoppels zeggen niks over hem. Hij kan lui zijn of juist stoer. Hij is geen jongen, is geen man. Hij heeft stoppels. Ook zeggen stoppels niks over de manier waarop ik ze voelde. Strijkend langs mijn hand, mijn kin. Stoppels zeggen iets over de manier waarop ik het beleefde, rauw en ruw. Niks geen liefde. Liefde is voor later. Hij heeft me uit mijn romantische hokje geschopt. Liefde is voor later, dit was lust. Lust met stoppels.

donderdag 31 december 2009

Enkeltje Putten - Zwolle, 2de klas, korting, vandaag geldig

We rijden langs huizen die allemaal op elkaar lijken. Zouden daar dan ook mensen wonen die allemaal op elkaar lijken. Mensen met allemaal 3 kinderen en een hond wonen in de huizen met tuinen, maar in de smalle huisjes wonen vrouwen die de hele dag door roken en schreeuwen tegen hun man dat hij een luie zak is. Ik krijg teveel nieuwsgierigheid van zulke huizen.

Daarna komen we langs de laatste witte plekjes van Nederland. De bossen tussen Putten en Zwolle.

De conductrice heeft haar zoontje meegebracht. Hij knipt mijn kaartje. Mijn voordeelpasje is nog niet geldig maar ik kom ermee weg. Bolle wangetjes maken onschuldig en ik wist ook echt nergens van.

Ik snap niet waarom 't Harde een station heeft. Ze waren vast gewoon 'lucky' dat ze op de route zaten. 't Harde heeft naast een Chinees. En een voetbalclub, want daar voetbalde mijn aardrijkskundeleraar, en een kerk want het blijft de 'biblebelt'. En dat was 't Harde wel zo'n beetje.

Als ik nu uit de trein zou springen en zou rennen wordt ik vast doodgeschoten want het uitzicht zegt: 'schietterein levensgevaarlijk'. We hebben daar met scouting wel eens gelopen en ik was als de dood dat we werden neergeschoten. Bram lachte me hartelijk uit, hij zit nu al bijna twee jaar in het leger.

Ik ben blij dat ik mijn iPod bij me heb. Ik geniet van het afgesloten gevoel en van de banjo van Mumford and Sons.

De roze paaltjes voor de OVchipknip doen me denken aan London. Daar had ik een Oystercard, met hetzelfde doel als de mijn OVchipknip alleen dan voor de metro. Hij is prachtig blauw, en ik heb hem nog steeds want hij blijft altijd geldig. Ik stel me voor dat er in putten, door de mannelijke jeugd, vies is gekeken naar de paaltjes vooral om hun kleur. Want roze is voor meisjes of erger nog.. voor homo's. Ik krijg hoofdpijn van zulke gedachten.

Ze bouwen een brug hier. Ik vergeet altijd welke rivier dit is. Op de kade staan met graffiti bespoten treintoestellen. Daar hou ik van. Kunst op een onverwachte plek.

Het kleine zoontje van de conductrice zegt rustig en met pauzes door de speaker:
Dames en heren
Station Zwolle
Eindbestemming

Glimlach.